“We verkleedden ons als kind onwetend in kleren van zijn slachtoffers”: dochter Fred West beschrijft hoe ze aan horror ontsnapte

De vrouw doet deze week haar verhaal in de Britse krant Daily Mail, dat een deel van het boek in serievorm voorpubliceert. Ze blijkt een knappe, stijlvolle vrouw te zijn, een beetje afstandelijk maar zacht, aardig en welbespraakt. Niets laat vermoeden welke gruwel ze in haar jeugd moest doorstaan.

Het was in 1994 dat de omvang daarvan duidelijk werd. Twee jaar eerder was de politie een onderzoek begonnen nadat de kinderen van Fred en Rose West aan vriendjes hadden verteld hoe hun vader een van zijn minderjarige tienerdochters had verkracht en dat gefilmd had. In 1994 viel de politie binnen in het huis van de Wests op zoek naar hun 7 jaar eerder verdwenen dochter Heather (16). Bij die huiszoeking werden in de kelder en onder de patio vrouwelijke lichaamsdelen en beenderen gevonden. Daarbij waren ook de resten van het meisje. Ze was gewurgd nadat ze in 1987 geprobeerd had om weg te lopen van huis om aan het misbruik van haar vader te ontsnappen.

Fred werd daarop in verdenking gesteld van zeker 12 moorden, die gebeurden tussen 1967 en 1987. Zijn vrouw – die ook als prostituee werkte – werd opgepakt als medeplichtige en hun 8 kinderen kwamen bij pleeggezinnen terecht. De slachtoffers bleken allemaal vrouwen te zijn: huurders van een van de flats die West in hun woning had gemaakt, studentes, liftsters en weglopers. Allemaal mensen die niemand zou missen. West had ze – soms samen met Rose – seksueel misbruikt, gefolterd en vaak onthoofd.

In haar boek vertelt Mae hoe haar leven als kind was en over het misbruik en de mishandeling die ze net als haar broers en zussen moest doorstaan. Over de seksuele obsessie van haar ouders en hoe seksspeeltjes en zelfgemaakte pornofilms zomaar in huis rondslingerden. Ze werd voor het eerst aangerand toen ze 5 jaar was, door de broer van haar vader. En later door haar vader zelf, die zei dat het zijn “vaderlijke taak” was om zijn dochters te ontmaagden als ze de puberteit bereikten. (lees hieronder verder)

Maar er waren ook ‘normale’ momenten, zoals wanneer haar moeder taart bakte voor haar verjaardag, ze kerstcadeautjes kregen of ze op kampeervakantie gingen en haar vader haar - toch voor even - met rust liet. 

Van de moorden wisten de kinderen niets. Zo vertelt Mae hoe ze op een dag met haar zusje Heather een kast vol met vrouwenkleren vond in huis. “We verkleedden ons toen onwetend in de kleren van mijn vaders slachtoffers”, zegt ze daarover.

Later kwam ook aan het licht dat Fred nog zeker 2 moorden alleen had gepleegd – hij bekende er uiteindelijk een dertigtal, maar de lichamen werden nooit gevonden – en dat Rose in haar eentje Freds stiefdochter Charmaine uit zijn eerste huwelijk had gedood.

Fred West werd uiteindelijk beschuldigd van 11 moorden, maar wachtte zijn proces niet af. Hij pleegde zelfmoord op 1 januari 1995 in zijn cel. Rose hield haar onschuld staande, maar werd schuldig bevonden aan 10 moorden en tot levenslang veroordeeld zonder de mogelijkheid om vervroegd vrij te komen. (lees hieronder verder)

Hoewel Mae er niet aan twijfelde dat haar vader schuldig was, deed ze dat bij haar moeder wél. 10 jaar lang bezocht ze haar in de gevangenis, gaf ze toe aan haar constante vraag om geld en kleren en luisterde ze naar haar jammerklachten. De hele tijd denkend dat de late blijk van moederlijke affectie écht berouw was voor wat ze Mae als kind had aangedaan.

Maar langzaam sijpelde de waarheid door. En ontdekte ze dat haar moeder haar manipuleerde en schuldig was aan alle misdaden die ze zo hard ontkende. “Ik besefte het niet meteen. Ze toonde affectie die ze nooit eerder had laten zien. Ze wilde gewoon dat ik voor haar zou zorgen. De twijfel sloeg toe door de verhalen die ze me vertelde. Dat ze een pact had gemaakt met mijn vader om bij hem te blijven als hij de kinderen met rust zou laten. Maar waarom had ze dan niets gedaan toen Heather verdween? En waarom deed ze mee aan het misbruik?”

Het moment dat ze besefte dat ze nooit een eerlijk antwoord van haar moeder zou krijgen, was het moment dat ze de deur voorgoed dichttrok. “Ze is de enige die nog leeft van hen iedereen de waarheid kennen en ze heeft me nog niets verteld”, zegt ze. “Ze is een hypocriet. Het voelde als een opluchting om het contact te verbreken. Haar dood wordt het volgende (ze is 64, red.). Misschien bekent ze wel iets op haar sterfbed. Ik wou dat ze gewoon de waarheid vertelde.” (lees hieronder verder)

Mae beloofde zichzelf altijd dat ze uit haar miserie zou ontsnappen en dat is ook wat ze deed. Op haar 18de had ze een mooie job als directiesecretaresse, een wagen en een vaste vriend. Ze tekenden zelfs voor een lening samen. Maar toen de speurders in het huis van haar ouders begonnen te graven, verdween haar nieuwe leven als sneeuw voor de zon.

Ze probeerde het opnieuw en vandaag is ze 14 jaar samen met haar man (39), die ze leerde kennen in het verzekeringsbedrijf waar ze allebei werkten. Ze heeft een dochter (23) uit een eerdere langdurige relatie en een zoon (8) met haar huidige man. Hoewel ze er langs buiten uitziet alsof ze het helemaal voor elkaar heeft, blijkt ze langs binnen nog altijd te vechten tegen de demonen uit haar verleden. Want buiten haar man en dochter, weet niemand in de mooie buurt van het historische Engelse stadje waar ze woont, wie ze echt is.

Haar man ontdekte het nog voor ze samen waren, toen hij haar herkende van een kinderfoto in de krant, maar hij vroeg geen uitleg. Haar dochter merkte dat de kredietkaart van haar oom de naam West droeg en ging op onderzoek uit op het internet. Het meisje heeft het intussen een plaats kunnen geven volgens Mae, die wel spijt heeft dat ze het op die manier te weten kwam. “Mijn zoon wordt binnenkort 9 en alle oude angsten komen weer naar de oppervlakte”, zucht ze. “Mijn strategie is om hem nu nog niets te zeggen. Want ik wil dat hij een onbezorgde jeugd heeft.” (lees hieronder verder)

De schaduw van haar familieverleden blijft ook over potentiële vriendschappen hangen. “Ik maak me constant zorgen dat mensen zullen ontdekken wie ik echt ben. Toen mijn zoon pas geboren was, kreeg ik af te rekenen met pleinvrees en durfde ik niet meer naar buiten te gaan uit angst dat iemand me zou herkennen als een West”, zegt ze nog. “Ik verborg me in huis en belde uiteindelijk de dienst Slachtofferhulp omdat ik besefte dat het zo niet verder kon. ‘Ik ben de oudste dochter van Fred en Rosemary West’, zei ik en opeens kwam alles eruit. Ze verwezen me naar een psychotherapeut en dankzij de wekelijkse sessies klom ik uit het dal en kwam ik weer naar buiten. Ik heb geleerd dat mijn familienaam niet op mijn voorhoofd getatoeëerd staat en dat niemand er zaken mee heeft.”

Intussen werkt ze weer en ze hoopt om ooit een universiteitsdiploma te halen. Terwijl ze tegelijk nog altijd tegen de spoken uit haar verleden vecht. En dat zit in kleine dingen. “Toen ik als kind onder de douche stond, hield ik altijd de deur in het oog omdat ik wist dat mijn vader naar binnen kon komen. Dat doe ik nog altijd. En ik kan het ook niet aan om ingesloten te staan in een gang of een kamer. Ik weet nog altijd welke vreselijke dingen er dan kunnen gebeuren. Ik heb het ook nog altijd moeilijk om met mijn emoties om te gaan. Ik sluit ze af en kan niet praten over hoe ik me voel. Dat is al sinds mijn oom me misbruikte. Ik deed het toen om mezelf te beschermen.”

Aan één ding uit haar verleden houdt ze wél nog altijd vast: haar broers en zussen. “We hebben er allemaal op onze eigen manier mee leren omgaan. We zijn erg close. Ik bel mijn zus Louise elke dag. Weinig mensen begrijpen het omdat ze niet dezelfde achtergrond hebben. Zelfs binnen de familie is er veel onbegrip, hoewel mensen wel probéren om het te begrijpen. Maar ze weten gewoon niet wat we doorstaan hebben. Ze zeggen vaak dat dergelijke horror families uit elkaar haalt, maar wij zijn aan elkaar blijven hangen. Eigenlijk hebben we erg veel geluk gehad op dat vlak.”