Μπεργκσόν Ανρί: Ζωή και Τέχνη

	ΑΡΧΙΚΗ ΣΕΛΙΔΑ Ανρί Μπεργκσόν 1859 έως 1941 (82) Το να υπάρχεις σημαίνει να αλλάζεις, το να αλλάζεις σημαίνει να ωριμάζεις, το να ωριμάζεις σημαίνει να αναδημιουργείς ασταμάτητα τον εαυτό σου. ΑΠΟΦΘΕΓΜΑΤΑ
Η συνείδηση και η ζωή Οι φιλόσοφοι που στοχάστηκαν για τη σημασία της ζωής και για το πεπρωμένο του ανθρώπου δεν παρατήρησαν αρκετά ότι η φύση έκανε τον κόπο να μας πληροφορήσει η ίδια για τα ζητήματα αυτά. Μας ειδοποιεί με ένα συγκεκριμένο σημάδι ότι εκπληρώσαμε τον προορισμό μας. Το σημάδι αυτό είναι η χαρά. Διευκρινίζω: η χαρά, όχι η ευχαρίστηση. Η ευχαρίστηση είναι μόνο ένα τέχνασμα που επινόησε η φύση προκειμένου να πετύχει να διατηρηθεί το έμβιο ον στη ζωή δεν υποδεικνύει την κατεύθυνση προς την οποία εφορμά η ζωή. Απεναντίας η χαρά αναγγέλλει πάντα ότι η ζωή πέτυχε, ότι κέρδισε έδαφος, ότι κατήγαγε μια νίκη: κάθε μεγάλη χαρά έχει έναν θριαμβευτικό τόνο.	Ο Ανρί Μπερξόν ήταν γάλλος φιλόσοφος, από τους σημαντικότερους του πρώτου μισού του 20ου αιώνα. Γεννήθηκε στο Παρίσι στις 18 Οκτωβρίου του 1859 ο πατέρας του ήταν συνθέτης Πολωνοεβραϊκής καταγωγής, η μητέρα του ήταν Αγγλίδα. Μέχρι τα 9 του έζησαν στο Λονδίνο και έμαθε άριστα αγγλικά, κατόπιν μετακόμισαν στην Γαλλία. Σπούδασε φιλοσοφία και δούλεψε αρχικά ως καθηγητής στη δευτεροβάθμια εκπαίδευση ώσπου διορίστηκε το 1898 καθηγητής φιλοσοφίας στην École Normale Supérieure. Το 1900 κατέλαβε την Έδρα της Ελληνικής και Λατινικής Φιλοσοφίας, και από το 1904 την έδρα της Σύγχρονης Φιλοσοφίας. Το 1907, μετά την έκδοση του έργου του «Δημιουργική Εξέλιξη», έγινε γνωστός σε κύκλους και έξω από το πανεπιστήμιο, για τα επόμενα χρόνια αποτέλεσε τον φιλόσοφο-αστέρα της γαλλικής κοινωνίας με πλήθος νέων να παρακολουθούν τα μαθήματα και τις διαλέξεις του και κάθε του βιβλίο να γίνεται ανάρπαστο. Το 1914 εξελέγη στη Γαλλική Ακαδημία, την περίοδο 1921-1925 διετέλεσε πρόεδρος της Επιτροπής για την Πνευματική συνεργασία της Κοινωνίας των Εθνών. Μετά το 1925 αποσύρθηκε από την δημόσια ζωή και επικεντρώθηκε στο συγγραφικό του έργο. Το 1927 βραβεύτηκε με το νόμπελ λογοτεχνίας, το 1934 διατύπωσε δημόσια την ανησυχία του για την άνοδο του αντισημιτισμού και του ναζισμού, το 1940 εξέφρασε την αντίθεσή του στο καθεστώς του Βισύ. Πέθανε στις αρχές του 1941 κι, η κηδεία του σηματοδότησε την έναρξη της αντίσταση των Γάλλων διανοουμένων κατά της γερμανικής κατοχής.

Ανρί Μπεργκσόν 1859 έως 1941 (82)

Το να υπάρχεις σημαίνει να αλλάζεις, το να αλλάζεις σημαίνει να ωριμάζεις, το να ωριμάζεις σημαίνει να αναδημιουργείς ασταμάτητα τον εαυτό σου.

ΑΠΟΦΘΕΓΜΑΤΑ

Η συνείδηση

και η ζωή

Οι φιλόσοφοι που στοχάστηκαν για τη σημασία της ζωής και για το πεπρωμένο του ανθρώπου δεν παρατήρησαν αρκετά ότι η φύση έκανε τον κόπο να μας πληροφορήσει η ίδια για τα ζητήματα αυτά. Μας ειδοποιεί με ένα συγκεκριμένο σημάδι ότι εκπληρώσαμε τον προορισμό μας. Το σημάδι αυτό είναι η χαρά. Διευκρινίζω: η χαρά, όχι η ευχαρίστηση. Η ευχαρίστηση είναι μόνο ένα τέχνασμα που επινόησε η φύση προκειμένου να πετύχει να διατηρηθεί το έμβιο ον στη ζωή δεν υποδεικνύει την κατεύθυνση προς την οποία εφορμά η ζωή. Απεναντίας η χαρά αναγγέλλει πάντα ότι η ζωή πέτυχε, ότι κέρδισε έδαφος, ότι κατήγαγε μια νίκη: κάθε μεγάλη χαρά έχει έναν θριαμβευτικό τόνο.

Ο Ανρί Μπερξόν ήταν γάλλος φιλόσοφος, από τους σημαντικότερους του πρώτου μισού του 20ου αιώνα. Γεννήθηκε στο Παρίσι στις 18 Οκτωβρίου του 1859 ο πατέρας του ήταν συνθέτης Πολωνοεβραϊκής καταγωγής, η μητέρα του ήταν Αγγλίδα. Μέχρι τα 9 του έζησαν στο Λονδίνο και έμαθε άριστα αγγλικά, κατόπιν μετακόμισαν στην Γαλλία. Σπούδασε φιλοσοφία και δούλεψε αρχικά ως καθηγητής στη δευτεροβάθμια εκπαίδευση ώσπου διορίστηκε το 1898 καθηγητής φιλοσοφίας στην École Normale Supérieure. Το 1900 κατέλαβε την Έδρα της Ελληνικής και Λατινικής Φιλοσοφίας, και από το 1904 την έδρα της Σύγχρονης Φιλοσοφίας.

Το 1907, μετά την έκδοση του έργου του «Δημιουργική Εξέλιξη», έγινε γνωστός σε κύκλους και έξω από το πανεπιστήμιο, για τα επόμενα χρόνια αποτέλεσε τον φιλόσοφο-αστέρα της γαλλικής κοινωνίας με πλήθος νέων να παρακολουθούν τα μαθήματα και τις διαλέξεις του και κάθε του βιβλίο να γίνεται ανάρπαστο. Το 1914 εξελέγη στη Γαλλική Ακαδημία, την περίοδο 1921-1925 διετέλεσε πρόεδρος της Επιτροπής για την Πνευματική συνεργασία της Κοινωνίας των Εθνών. Μετά το 1925 αποσύρθηκε από την δημόσια ζωή και επικεντρώθηκε στο συγγραφικό του έργο. Το 1927 βραβεύτηκε με το νόμπελ λογοτεχνίας, το 1934 διατύπωσε δημόσια την ανησυχία του για την άνοδο του αντισημιτισμού και του ναζισμού, το 1940 εξέφρασε την αντίθεσή του στο καθεστώς του Βισύ. Πέθανε στις αρχές του 1941 κι, η κηδεία του σηματοδότησε την έναρξη της αντίσταση των Γάλλων διανοουμένων κατά της γερμανικής κατοχής.